For Opa Charles "Tjalie" Sekan
One week ago we lost our grandfather, Opa Charles “Tjalie” Sekan. The man who came to this country leaving everything he had behind for a safer and better future for his family. I’m forever grateful and in your debt for what you have given me. I wouldn’t even be here if you didn’t take this huge step in life. I would not have this connection with Indonesia and there would be no Jiwa Jiwa. It’s hard for me to explain how deep our bond and relationship goes, how much he has taught me and how much love he has given me and our whole family. I wrote a speech for him the morning after he passed which I spoke at his funeral last Thursday, which was a beautiful celebration of his life. I will put it online here, in Dutch, and I promise that this year my Bahasa will be good enough to translate it.
The first 3 pictures are of; me, my father and my sister. The last of the Sekan’s and I’m extremely proud of that, also the fact that I carry both his first ánd last name are something which to me is indescribably special. On the next one you can see him with his sayang Oma Geertje who he was married to for over 65 years! The ones after that it’s him always enjoying his pipe tobacco, also after a hike at a special place for our family the magical Lake Toba, and on his brommer which he rode until he was 94. The last picture is the last picture we ever took together.
Terima kasih banyak untuk semuanya Opa, ik hou van je en ik mis je elke dag.
We’ll take care of Oma.
Pelan2 dan Selamat Jalan.
2-2-1923 *
10-03-2018
20.45 uur †
Lieve Opa,
Hoe belangrijk je voor mij bent valt moeilijk in woorden te beschrijven. En ik denk ook voor velen niet te omvatten wat je mij hebt meegegeven in het leven.
Een trots voor het leven dat we mogen leiden, en in liefde en harmonie voor elkaar zorgen en voor iedereen met wie je bent. Een trots om de naam Sekan te dragen. En, voor mij heel belangrijk, een trots en liefde voor Indonesië. Die band met Indonesië voelt voor mij zo sterk en ik kan alleen U en Oma daarvoor bedanken. Ik vroeg aan papa van de week wat hij nog graag aan je zou willen vertellen.
Daarop zei pap; Dat hij heel trots op je is, en ook dankbaar dat jullie samen het hebben aangedurfd om naar Nederland te gaan met een hele familie en alles achter te laten. Dat zijn we een beetje vergeten zei pap. 16 april 1962 zijn jullie aangekomen in Nederland maar keken terug op Indonesië met een lach en zijn ook vaak terug geweest!
Hoe liefdevol je sprak over Indonesië en hoe mooi het daar was heeft mij m’n hele leven gefascineerd. Het voelde bekend en vertrouwd, hoe jullie, jij en oma, erover spraken. Het is heel raar om je hele leven je niet op je plek te voelen, maar toch overal je thuis te kunnen voelen. Een gevoel dat denk ik veel indo’s van mijn generatie, en die van papa, met mij delen.
Toen ik eindelijk in 2016 pulang kampung ging waren jullie zo blij en trots voor mij. Ik kon eindelijk gaan zien hoe mooi en goed jullie het daar hadden. Ondanks dat jullie natuurlijk niet op een leuke manier daar weg moesten.
Omdat dit voor mij zo belangrijk was gaf ik jullie een iPhone zodat ik met jullie kon FaceTimen wanneer ik daar was. In elke nieuwe stad waar ik kwam heb ik jullie gezien, en jullie ook kunnen laten zien hoe het er daar nu uit zag.
Maar een van de meest bijzondere dingen was om jullie het huis op de kebun Helvetia te laten zien. Ik weet dat jullie met Oom Wiet en Tante Swannie wel eens hebben gezocht maar het niet hebben kunnen vinden.
***Dit is een bordje van de tennisbaan van achter jullie huis. Met de 2 erop. Ik heb het meegenomen als aandenken voor jullie. De avond dat je was overleden kwam ik er pas achter dat het de twee was, je geboortedag opa. ***
Ik mocht u ook laten zien hoe het weeshuis er nu uitzag waar u bent opgegroeid en u herkende alles nog. De gymzaal, de keuken, het mooie speelveld in het midden en waar uw kamer was.
Ik heb een mis bijgewoond in de kerk waar u en oma zijn getrouwd en ik heb gewandeld door de gangen waar u als klein jongetje op school heeft gezeten.
Het toba meer is echt een magische plek en ik snap heel goed dat jullie daar op vakantie gingen. Ik ben nog steeds dankbaar voor de tijd die ik daar heb mogen doorbrengen.
Het voelde voor mij zo bijzonder om daar te staan, een plek waar jullie een heel leven hebben geleid, hebben gespeeld, hebben gelachen, gehuild, gedanst, Waar papa is opgegroeid en waar mijn roots liggen, waar ik altijd met zoveel trots over vertel.
Ik voelde me er meteen thuis. Het was zo ongelofelijk mooi om dit te voelen en ik besefte dit eigenlijk ook pas toen ik weer terug was in Nederland. Een dankbaar gevoel. Toen ik terug was, was ik niet treurig omdat ik terug was in Nederland, maar dankbaar dat ik heb mogen opgroeien hier, maar me ook daar in Indonesië écht thuis kan voelen. Ik voelde me voor het eerst echt compleet. Ik ben kalmer geworden. Geniet meer van het leven en kan dingen beter loslaten. Pelan Pelan zoals ze daar zeggen, en zoals ik zovaak tegen je heb gezegd de afgelopen tijd. Nu mag je echt pelan pelan doen opa. Ik weet niet waar, maar ik weet dat het er mooi is en ik je daar ooit weer zie. Ik hou van je opa,
je tuan kecil, je kleinzoon, je kleine Sekan.
Ik mis je.
